Vliegles

Ik kan best wel vliegen hoor, maar het landen lukt me niet zo goed. Als de brandstof bijna op is, probeer ik naar een landingsbaan te navigeren. Maar in plaats van te dalen, lijk ik alleen maar te stijgen. Ik schiet de veilige landingsbaan voorbij, en blijf in de lucht totdat ook de reservetank geen druppel brandstof meer bevat. Dan is het plotseling over, en met veel turbulentie stort ik naar beneden en volgt een enorme crash.

Aan de grond blijven lukt ook al niet zo goed. Nadat er wat EHBO verleend is, vlieg ik de volgende dag weer op in volle vaart de startbaan af. Soms vertrek ik uit mijzelf, soms duwt of trekt iemand mij zonder vragen de lucht in. En dan begint alles weer van voren af aan.

Inmiddels is mijn brandstoftank onbruikbaar geworden door de beschadigingen, dus ik vlieg continue op mijn reserves. Deze lijken echter ook steeds kleiner te worden, en tijd om te repareren is er helaas niet. De schade wordt zo steeds groter en lijkt inmiddels onherstelbaar. Elke dag moet ik weer opnieuw de lucht in, en elke dag stort ik weer wat sneller neer.

Vakantie

Ik wil op vakantie. Weg van alles en iedereen. Geen mensen die onverwachts aanbellen, geen verplichte sociale praatjes als je over straat loopt. Geen gillende buurtkinderen, geen verwachtingen van mijn omgeving. Geen werk. Geen takenlijst die ik toch niet kan voltooien, geen uitnodigingen voor etentjes of feestjes. Ik wil geen spontane ideeën, ik héb geen flexibiliteit.

Ik wil op vakantie. Weg van mijzelf. Geen overvol hoofd, waarin ik mijn gedachten niet meer kan identificeren. Geen angsten over de toekomst, die toch elke dag weer anders blijkt te zijn. Geen pijn van het zonlicht, dat mijn energie genadeloos lijkt op te branden. Geen onrust in mijn lijf, als ik te moe ben om te ontspannen. Geen nagelafdrukken in mijn duim, als herinnering aan de stress van de vorige dag. Geen tranen op mijn kussen, als ik niet weet waarom ze uit mijn ooghoeken glijden.

Ik wil op vakantie. Maar ik wil niet weg van huis. Kan de rest van de wereld niet even op vakantie gaan, naar een plek ver van hier?

trots

Twee dagen na mijn bezoek aan het theater ging ik naar een kamermuziekfestival. Gelukkig ging ik deze keer niet alleen, waardoor ik wat afleiding had. Toch was ik weer enorm gespannen, want bij kamermuziek valt elk geluidje van de hond natuurlijk op.

Opnieuw werd mij een aantal keer gevraagd of ze wel goed stil zou blijven, waarop ik de mensen verzekerde dat ik weg zou gaan als ze overlast zou veroorzaken. Al die vragen hielpen niet echt voor mijn spanning… Toch was ik iets minder gespannen dan de vorige keer. Het was weer erg druk, maar gelukkig konden we een plaatsje vinden langs de zijkant vlakbij de deur. We waren natuurlijk erg vroeg, en ik zat gespannen te wachten totdat ze zouden beginnen. Cairo zat op schoot (voordeel van een kleine hond), en tot mijn verbazing begon een vreemde haar plotseling te aaien. Ik was helaas op dat moment niet goed in staat om er iets van te zeggen.

Bijna het hele concert lag Cairo op schoot te slapen. Niemand klapte tussen de delen door, waardoor er maar een paar keer applaus klonk en Cairo weer wakker werd. Gelukkig kon ik daar elke keer op anticiperen en had de brokjes al klaar in mijn hand. De eerste helft van het concert ging ontzettend goed, ik merkte dat het heel erg hielp om haar gewoon op schoot te houden. Op een gegeven moment zat ik zelf niet zo comfortabel meer, maar ik durfde niet goed te verzitten omdat ik bang was dat Cairo daardoor weer onrustig zou worden. Toch ontspande ik steeds wat meer, doordat Cairo zich zo perfect gedroeg. Ook in de pauze heeft mijn hulphond zich keurig gedragen, ze bleef rustig wachten totdat we weer naar de zaal zouden gaan en ze weer lekker op schoot kon liggen.

In de tweede helft werd ze wat onrustiger. Ze ging aan haar pootjes knagen, gapen, lippen aflikken, en kon niet rustig blijven liggen. Ik weet nog steeds niet precies wat ze nu oppakt, maar ze was wel duidelijk aan het signaleren. Op een gegeven moment wou ze op de grond liggen, en uiteindelijk kalmeerde ze weer een beetje. Ik heb een paar keer getwijfeld of ik beter weg zou kunnen gaan, maar besloot uiteindelijk het concert toch uit te zitten. Ik was stiekem wel erg blij dat er geen toegift kwam, en we na het applaus als eerste snel konden vertrekken. Ik heb mijzelf voorgenomen om vaker dit soort dingen te oefenen, het is voor ons beide heel erg goed om te leren omgaan met allerlei verschillende situaties. Op dit moment levert het meenemen van mijn hulphond soms nog spanning op, maar ik weet dat dit steeds beter zal worden en ik er uiteindelijk heel veel aan heb dat ze mee kan om mij te steunen. We zullen onze weg nog een beetje moeten vinden, en ik moet nog leren om meer op haar te durven vertrouwen. Gelukkig hebben we nu een succeservaring gehad, en ik ben ontzettend trots op mijn kleine meid. Op naar het volgende avontuur!

concert-training

Afgelopen week besloot ik voor het eerst weer eens naar een concertje te gaan. Ik zou samen met iemand naar een kamermuziekfestival, maar wou heel graag eerst een keertje oefenen hoe dat met de hulphond zou gaan. Daarom ben ik op donderdagavond met Cairo naar een opera gegaan. Overdag heb ik zoveel mogelijk geslapen om energie te sparen, omdat ik normaal gesproken al rond 19-20u s’avonds ga slapen. Ik was van tevoren al erg gespannen en maakte mij ontzettend veel zorgen over het gedrag van mijn hulphond. Wat zouden andere mensen ervan denken? Wat nou als ze stoort tijdens de voorstelling?

Toen we aankwamen bij het theater stond er al een lange rij voor de kassa. Het was erg druk, iedereen keek naar mijn hulphond. Ik sloot aan bij de rij voor de kassa, om mijn gereserveerde kaartje op te halen, en probeerde mij te richten op Cairo om samen rustig te blijven in de situatie. Het was erg druk en ik moest er continue op letten dat niemand op haar zou gaan staan. Het lukte mij niet om me op de hond te richten, want we werden steeds aangesproken door mensen. Veel mensen vroegen of ze niet zou gaan blaffen tijdens het concert, maar gelukkig werd er ook positief op haar gereageerd. Ik probeerde maar zo snel mogelijk de zaal in te gaan, zodat we op onze plek konden gaan zitten en een beetje tot rust konden komen.

Vooraf had ik gebeld met het theater, en gevraagd of we een geschikte plek konden krijgen. We mochten vlakbij de deur zitten, op een rolstoelplek aan de zijkant. We hadden lekker veel ruimte, en er zat veel ruimte tussen mij en de rest van het publiek. De eerste keer dat er applaus klonk schrok Cairo op, en begon zachtjes te blaffen. Dit heb ik direct opgevangen met een hand vol brokjes en ze was gelukkig snel weer stil. Niemand heeft het verder gehoord. Toen begon de voorstelling, en ik had er even niet bij nagedacht dat er flamenco bij Carmen hoort. Het lukte mij om Cairo (redelijk) stil te houden, op een piepje hier en daar na, maar echt ontspannen kon ze niet. Dat gestamp op het podium leverde toch wel wat spanning op. Ook was ik veel teveel aan het belonen, waardoor ze de hele tijd in de werkstand bleef staan en niet rustig ging liggen. Gelukkig was het concert versterkt, en doordat het vrij luid was viel het niet op wanneer Cairo eventjes piepte.

Mij lukte het ook niet om te ontspannen en te genieten van de muziek, ik was continue op de reactie van mijn hulphond aan het letten. Het liefste wou ik ergens huilend wegkruipen, ik was moe, bang en het was veel te druk daar. In de pauze zijn we even naar buiten gegaan, en besloot ik om naar huis te lopen en de tweede helft over te slaan. Voor zowel mijzelf als Cairo was het genoeg geweest.

slapeloos

Wat doe je als je niet kunt slapen? Juist, dan ga je midden in de nacht een blog schrijven.

Ik ben al een paar keer opgestaan, even naar toilet, en weer naar bed. Wat water drinken, en weer een poging doen te slapen. Eventjes de keukentafel opruimen, en weer warm onder de dekens kruipen. Nu lig ik weer in bed, te moe om op te staan en mijn hoofd te vol om te kunnen slapen.

Ik hoor de klok in de woonkamer tikken en probeer de seconden te tellen, maar ruim voordat ik bij de vijfde seconde ben dwalen mijn gedachten alweer af. Wat moet ik morgen (of eigenlijk later vandaag) allemaal doen? Ik maak in mijn hoofd een lijstje en een planning. Door mijn gebrek aan concentratie lukt het alleen niet deze af te maken.

De klok tikt nog steeds, er zijn weer een paar minuten verstreken. Aan het voeteneind ligt Cairo vredig te slapen, en ik probeer negatieve gedachten en schuldgevoelens te negeren. Moet ik eigenlijk nog boodschappen doen, of kan ik dat nog een dagje uitstellen? Achter mijn rolgordijn brandt een straatlantaarn, het licht maakt strepen op mijn hoofdkussen.

Nog steeds tikt de klok, en ik probeer wat ontspanningsoefeningen. Eerst mijn voeten, dan mijn enkels, knieën,… Ik kan geen grip krijgen op mijn gedachten, ik kan ze niet eens meer volgen. Nog een paar uur,  dan is de nacht gelukkig weer voorbij.

Huisgenoten-project

Inmiddels is het weer droog in mijn appartementje, en wordt het tijd om mij te richten op een volgend project. Het wordt hoog tijd om iets aan mijn sociale netwerk te doen.

In mijn woonomgeving heb ik niet of nauwelijks sociale contacten, ook al woon ik er al bijna 5 jaar. Destijds ben ik voor een baan naar de andere kant van het land verhuisd. Na anderhalf jaar werken viel ik uit (zie keerpunt), en het beperkte contact dat ik had met de collega’s viel toen ook weg.

Ik vind het moeilijk om sociale contacten te definiëren, uit te bouwen, en te onderhouden. Waar ligt nu precies die grens tussen een kennis en een vriend? Wat wordt er van mij verwacht, bijvoorbeeld bij een begroeting of afscheid? Hoeveel persoonlijke dingen deel je met iemand, en welke vragen zijn ongepast? Wat zijn de omgangsregels? Ik besteed veel tijd aan het maken van een inschatting van de verwachtingen en reacties van anderen en dat kost soms erg veel energie.

Daarnaast vind ik het moeilijk om mijn aandacht en energie te verdelen over meerdere sociale contacten. Ik ben vaak geneigd om mij op een persoon te richten, en de rest wat naar de achtergrond te schuiven. Ik raak snel het overzicht kwijt, en vind het erg vermoeiend om voor iedereen te bedenken wat gepast gedrag is en wat er van mij verwacht wordt. Toch denk ik dat het wel belangrijk voor mij is om mijn netwerk wat uit te breiden, zo nu en dan is het best handig om wat vrienden en kennissen in de buurt te hebben.

Vriendschappen zijn erg waardevol, maar blijven toch ook ingewikkeld, met name in het beginstadium wanneer alle omgangsregels nog onduidelijk zijn. Intieme relaties lijken voor mij helemaal onbereikbaar en gecompliceerd. Ik begrijp maar niet hoe het andere mensen lukt om een relatie op te bouwen, en wanneer ik hiernaar vraag krijg ik meestal het antwoord ‘dat gaat vanzelf’. Bij mij gaat dat helaas niet vanzelf, en soms ik vraag mij af of dit betekent dat ik nooit een partner zal kunnen vinden. Stiekem ben ik best jaloers als ik om mij heen kijk, en koppels zie die gelukkig zijn samen. Veel mensen om mij heen gaan samenwonen, trouwen, of krijgen kinderen, en soms lijkt het mij best fijn om ook een leuke huisgenoot te hebben. Maar als ik niets doe aan mijn sociale netwerk, zal ik deze huisgenoot zeker nooit vinden.

 

drup, drup…

Heerlijk, dat geluid van regendruppels tegen het raam. Of de geur van een flinke bui na een zomerse dag. Ik houd van regen, ik kan er echt van genieten. Toch vind ik het een beetje overdreven dat het nu in mijn woonkamer regent…

Ik lag al heerlijk in bed, en sliep bijna, totdat ik ergens iets hoorde druppen. Na een paar minuten aandachtig luisteren besloot ik toch maar op onderzoek uit te gaan. Toen bleek dat het lekt tussen de plafondplaten, over de hele breedte van de woonkamer. Eerst ben ik met handdoeken in de weer geweest, maar later heb ik de vloer toch maar afgedekt met stukken plastic.

Natuurlijk zijn de bovenburen op zo’n moment niet thuis, dus ik heb geen idee of de oorzaak een kapotte leiding is of gewoon een overstroming van een wasmachine. Na lang twijfelen heb ik toch maar naar de woningstichting gebeld om er een melding van te maken.

Nu lig ik weer in bed, het is donker en ik ben moe. In plaats van schaapjes tel ik druppen om weer in slaap te komen. Drup, drup, drup…

opgeruimd staat netjes

Het is tijd om weer eens flink op te ruimen, zowel mijn huis als mijn hoofd. De afgelopen dagen ben ik weer eens veel te druk bezig geweest met een ‘projectje’, waardoor het huis nu een chaos is, mijn dagstructuur een beetje verdwenen is en Cairo vandaag alweer geen grote wandeling heeft gekregen. Daar gaan we wat aan doen.

We beginnen maar eens in de keuken. Vaatwasser uitruimen, en daarna kan de vuile vaat van het aanrecht af verhuizen. Direct weer een volle machine, dus die kan ook aangezet worden. Dan de kattenbak, pfoeh wat stinkt dat ding, nodig aan een flinke schoonmaakbeurt toe.

Veel meer kan ik vanavond niet doen, straks maak ik nog een extra lange wandeling met de hond en ga daarna goed slapen. Morgenochtend dan maar verder, stofzuigen, keukentafel opruimen, was opruimen, aanrecht schoonmaken, er is nog genoeg te doen. En morgen ga ik ook weer iets beter voor mijzelf zorgen. Drie maaltijden per dag, gewoon gezond koken, en weer een flinke wandeling met de hond maken. Eventjes weer wat orde in de chaos scheppen.

Regen

Het was bijna 3 uur rijden, maar we zijn veilig aangekomen. Cairo natuurlijk helemaal druk en enthousiast dat ze eindelijk weer uit de auto mag, het lukte mij niet goed om haar rustig te houden terwijl ik ons incheckte bij de receptie en mijn tentje opzette. Toen mijn kampeerplaats helemaal was ingericht zijn we dus eerst maar een rondje gaan wandelen.

Door de lange autoreis had ik de lunch gemist, dus ik ben extreem vroeg gaan eten bij een pannenkoekenrestaurant. Het was heerlijk rustig en gelukkig kon Cairo vrij rustig blijven liggen. Best moeilijk op zo’n dag. Terug op de camping begon het te regenen, dus ik besloot dan maar lekker te gaan slapen (ja, om 17.30u…). Tanden poetsen, pyjama aan, en lekker wegkruipen in mijn slaapzak. Cairo heeft haar avondeten ook gehad en ligt tevreden naast me te slapen.

Ik geniet van het geluid van de regen op mijn tentje, de geur van het natte gras, en de rust op de camping. Cairo en ik zijn beide doodop, hopelijk kunnen we vanavond een beetje slapen.

beren op de weg

Gisteren zijn we dus naar Burger’s Zoo geweest. Goed voorbereid, en goed uitgerust. We gingen lopend naar het station, om vanuit daar met de trein verder te reizen. Toen we het perron opliepen werd ik aangesproken door mensen van de NS, er was een half uur vertraging en ik zou een deel van de route met de bus moeten. Alles bij elkaar duurde de heenreis nu 3,5 uur. In de trein gedroeg mijn hulphond zich gelukkig heel netjes, waardoor ik nog wat kon rusten tijdens de reis. Echt slapen lukte niet, daar was het te druk voor.

Aangekomen stond de vriendin waarmee ik had afgesproken al te wachten, en Cairo kon het niet laten die toch eventjes uitgebreid te begroeten. Ik heb er best veel respect voor dat die vriendin Cairo de hele dag helemaal genegeerd heeft, dat zou lang niet iedereen kunnen.

Ondanks de vertraging en onvoorziene busreis tussendoor, kwamen Cairo en ik redelijk fit aan bij de dierentuin. Bij de ingang hebben we netjes ons pasje laten zien, en we mochten zonder problemen naar binnen. Verder was er geen gedoe, ze waren erg vriendelijk en gaven mij ook echt het gevoel dat mijn hulphond van harte welkom was. Ik vond het natuurlijk ontzettend spannend, en dat was ook wel een beetje te merken aan Cairo.

Bij de pinguïns en de stokstaartjes wou ze heel graag over het muurtje meekijken, maar was daar eigenlijk te klein voor. Tot mijn schaamte probeerde ze zelfs een paar keer op het muurtje te springen, waardoor ik alleen maar meer gespannen werd. Daarna kwamen we bij de beren, en hier zouden we een foto maken. Terwijl Cairo en ik bij het hek stonden, liep er vlak onder haar plotseling een beer langs. Ze schrok hier enorm van, en begon luid te blaffen. Ik heb direct de afstand vergroot, maar ze bleef een tijdje heel erg alert en onzeker.

Na het beren-incident was ik bang dat de hele dag in het water zou vallen, ik bedacht allerlei doemscenario’s over hoe ze zich zou misdragen de rest van de dag. Ik was bang dat we aangesproken zouden worden omdat ze blafte, dat ze bij elk verblijf deze reactie zou hebben op de dieren, en dat ze zou blijven trekken aan de lijn. Ik denk dat ik de hele situatie in mijn hoofd ook een beetje overdreven heb, want na een tijdje ontspande Cairo gelukkig weer.

De rest van de dag heeft ze eigenlijk heel goed gedaan. Wel bleef mijn hulphond alert en nieuwsgierig naar alles om haar heen. Het lukte mij niet om haar aandacht volledig op mij gericht te houden, maar het waren natuurlijk nieuwe omstandigheden met veel geurtjes van andere dieren, dus ik kan dat ook wel weer begrijpen.

Op de terugreis was er gelukkig geen vertraging, de eerste helft lag Cairo netjes aan mijn voeten te slapen op een kleedje, maar het laatste deel heeft ze op schoot gelegen. Ik was wel ontzettend blij met het formaat van mijn hulphond. Het is toch makkelijker te hanteren, geen risico dat ze mij omtrekt als ze ergens van zou schrikken, en een stukje minder opvallend. Ook in de trein en bus was het erg fijn dat ze in een klein hoekje paste. Het was een hele intensieve en vermoeiende dag, maar gelukkig ook erg leuk ondanks de beren op de weg.