trouwe hulp

Er zijn van die dagen… veel te moe, hoofdpijn, spierpijn, huilerig, eenzaam, en vooral heel blij dat de dag weer om is.

Aan het einde van zo’n dag kruip ik in bed, met mijn hond naast mij (ook al heb ik het eerste jaar heel hard geroepen dat ze nooit in bed zou mogen…). Ze heeft haar favoriete speeltje meegenomen, en als ik zie hoe vrolijk en speels ze ermee rondhuppelt moet ik toch eventjes lachen. Na een paar minuten is mijn humeur een stuk beter en de hoofdpijn lijkt verdwenen, ik kruip onder de dekens en mijn hond komt tegen mij aan liggen. Even later komt de kat er ook bij, hun lichaamswarmte maakt mij ontspannen en slaperig. Wat is het toch fijn om nooit meer koude voeten te hebben.

Als ik midden in de nacht plotseling wakker word en mijn hoofd direct vol zit met gedachten, ligt mijn hond nog steeds naast me. Ik ruik haar geur en woel met mijn handen door haar vacht, wat ze beantwoord door mijn arm uitgebreid af te likken.

S’ochtends word ik wakker, niet helemaal fit. Ik heb geen zin om op te staan, en kijk op tegen de dag. Mijn hond kruipt onder de dekens vandaan, schudt zich even uit, pakt haar speeltje en kijkt mij uitdagend aan. Mijn ochtendhumeur is als sneeuw voor zon verdwenen. Tijd om op te staan!