seconden

Tik doet de klok aan de muur, tak antwoordt mijn tafelklok. Tijd, soms heb je er teveel van, soms veel te weinig. Soms gaat het veel te snel, en soms lijkt het stil te staan. Het lijkt onmogelijk om er grip op te krijgen.

Geduld is nooit een van mijn sterkste kanten geweest, helemaal als dingen nog onduidelijk zijn. Ik tel de uren, dagen en weken langzaam af. Soms zelfs de minuten en seconden, de tijd kruipt veel te langzaam voorbij.

Dit is zo’n moment waarop alles even te langzaam gaat. Ik wacht op antwoorden, kijk naar de klok terwijl de seconden voorbij glijden. Het lukt mij niet om te ontspannen, of mij ergens anders op te concentreren, totdat in mijn antwoorden heb gevonden. Ik zoek ze overal, op internet, in gesprekken, en in alles om mij heen. Maar ze zijn er nog niet, en ik weet dat ik ze ook nergens kan vinden. Ik moet afwachten, gewoon loslaten. Hoorde ik daar mijn telefoon? Zou ik nog nieuwe mail hebben? Zag ik daar de postbode?

Nog een paar uur dan mag ik weer gaan slapen. Ik vraag mij af hoeveel dagen, of weken, het deze keer zal duren voordat ik weer rust kan vinden.

Tik doet de klok aan de muur, tak antwoordt mijn tafelklok. We zijn weer een paar minuten verder, zonder dat ik er invloed op heb.